कविता

पाण्या पावसाचे दिस पाण्या पावसाचे दिसदिस…ढगाळ ढगाळमोठ्या अंतराने येतोऊन सावल्यांचा काळ पाण्या पावसाचे दिसमन वेल्हाळ वेल्हाळकुण्या दैवताच्या कंठीहिरव्या डोंगराची माळ पाण्या पावसाचे दिसरान सुगंधी सुगंधीभोळ्या शंकराचं औतहाके गोरापान नंदी पाण्या पावसाचे दिसदिस हिरवे हिरवेभिजलेल्या पाखरांचाथवा आभाळ मिरवे गो. शि. म्हसकर

नूर पहिल्या पावसाचा सुन्या डोंगरावरून आलेमेघ जळाने भरून आलेअंग कसे गोंडस धारांनीमातीचे मोहरुन आले थेंबाशी बोलतात पक्षीभिजतांना डोलतात पक्षीगाऱ्यामधले कोंब कोवळेचोचीने सोलतात पक्षी ढोल चिंब वाजतात धारापानांवर नाचतात धाराछता छताला भेट देऊनीमातीवर साचतात धारा धारा देखणी करतो पाऊसहिरव्याराणी चरतो पाऊसनक्षत्रांच्या पायघड्यांनासुर निळे अंथरतो पाऊस पहिला पाऊस नूर वाटतोआनंदाचा पुर वाटतोझाडांसाठी पावलेलामेघांचा मजकूर वाटतो गो. शि.

अर्थ आयुष्याचा कुणा कुणाला भार वाटतेजीवन मज रविवार वाटते कसा शिरू हृदयात तुझ्या मीबंद मनाचे दार वाटते तू भेटाया आली म्हणजेउन्हाळ्यातही गार वाटते जरी बोलते तू अदबीनेतलवारीची धार वाटते दुःख एवढे भाग्यवान कीसुख आता भंगार वाटते अर्थ शोध तू आयुष्याचाप्रेम हेच मज सार वाटते गो. शि. म्हसकर

प्रार्थना एवढे माझ्या मना कर,संकटाचा सामना कर तू सुखासाठी जगाच्या,ईश्वराला प्रार्थना कर गिळून घे अपमान आताफक्त सहन यातना कर जाहले बलिदान त्यांच्याआहुतीची कल्पना कर दानही आता फुकावेघ्यावयाला तू मना कर आपल्यांची सोड आशाओंजळीचा पाळणा कर गो.शि.म्हसकर

बालपण जुन्या आठवणीत कधीरमुन जावस वाटतंका झालोत मोठे आजपुन्हा बालपणात जावस वाटतं लहान असतांना बाबाच्याखादयावर जगाची सवारी मिळेगोड गोळ खाऊ आणिमोठे थोर लोकांचे बोलाचे धळे पाऊले होती नाजूक तरीचुकाची ना पाय वाट कधीचआज मोठेपणाचं हरवत असेशहाणपणा झाली अधिकच लाडात वाढणार लेकरूच बरआज आहे मोठेपनीं डोक्याला तानआपल्या छोट्या चुकीमुळेहरवत चाललंय मोठ्याचा मानसन्मान बालपनी च्या आठवणी आजमनी

सागर किनारा पायवाट तुडवता तुडवताआला तो सागर किनाराजिथे भेटलो आपण थेटनी दोघांतील संवादाचा पसारा ओथंबलेल्या सागरातप्रतिमा तुझी दिसेतुझ्या-माझ्यातील प्रीतचक्क नेत्रासमोर भासे सळसळत्या त्या लाटाभिडे येऊन किनाऱ्यालानजरेला नजर भिडवूनअलगद मिठी मारायचीस मला हातात हात घालूनी घट्टवचन दिलीस जन्मोजन्मीचीकधीही साथ सोडणार नाहीस्वप्ने ती सुखी संसाराची आठवते ग आजही मलाभेट आपुली ती पहिलीसागर किनाऱ्यालगतचप्रीत आपुली बहरली    

स्वप्न डोळ्यांत अवघे विश्वसामावतात ते स्वप्न…..!!!सुखी संसाराचा भासदाखवतात ते स्वप्न…..!!! ऊंच शिखरावर जाण्याची जिद्दपुर्ण करतात ते स्वप्न…..!!!गरुडझेप घेण्याची ईच्छाजागवतात ते स्वप्न…..!!! गरिबीतून श्रीमंत बनण्याससामोरे नेतात ते स्वप्न…..!!!कठीण प्रसंगांना तोंड देण्याससांगतात ते स्वप्न…..!!! खचून न जाता कधी,पुढे पाऊल टाकण्याससांगतात ते स्वप्न…..!!!जीवन अगदी सुखकरबनवतात ते स्वप्न…..!!! मोठ्या विचारातून प्रयत्नकरतात ते स्वप्न…..!!!जीवनात स्व-बळावर यशस्वीबनवतात ते खरे स्वप्न…..!!!तेच खरे

माता रमाई दुबळ्या संसारात नांदलीमाता रमाई भिमाचीखंत ना कसली मनीआई ती दीन दलितांची रमाईच्या सहवासानेमिळाली साथ बाबांनाभाग्य लाभले आम्हांसआई मिळाली लेकरांना त्यागाची मूर्ती रमाईहोतीस किती बलवानअपमान सहन करीतराखीला बाबांचा मान घास भरवूनी लेकरांनास्वतः उपाशी राहिलीनिमूटपणे आनंदानेभाकरीच्या तुकड्यावर जगली स्व: कष्टाच्या घामानेएक-एक पैसे जोडलेबाबांना शिक्षणासाठीतिने परदेशी पाठविले मनाने न होता दुःखीकुंकूतच होतं समाधानपतीच्या सेवेसाठी झिजलीकार्य रमाईचे

अश्रु आठवणीत कुणाच्यातरीओघडतात हे अश्रू…..!!!जाणीव एकटेपणाचीकरून देतात हे अश्रू…..!!!व्यथा आपल्या जीवनाचीसांगतात हे अश्रू…..!!!हार न मानता कधी सामोरे जाण्याससांगतात हे अश्रू…..!!!विरहात जगणे अशक्य , जाणीवकरून देतात हे अश्रू…..!!!स्वर्गवासी पित्रुला आठवतानाढासळतात हे अश्रू…..!!!प्रियकराच्या दुराव्याने नयनीदाटतात हे अश्रू…..!!!कितीही लपवावेसे वाटले तरीलपेनासे होतात हे अश्रू…..!!!लपेनासे होतात हे अश्रू…..!!! सोनाली कोसे

पाखरांसाठी पाणी इवलेसे कोवळे अंगरानोमाळ ती फिरतीधडपड करुनी जीवाचीपिल्लांना घास भरवती परवा न करता कुणाचीचटके उन्हाचे करीत सहनपंख पसरूनी झेप घेतीपिल्लांना बघूनच रमवती मन चोचीत चारा,उन्हाचा माराविसावा नाही त्यांना क्षणभरभटकंतीने जीवाचे हालहवा त्यांस पाणी थेंबभर कोवळे अंग राब-राब राबतीथोडी दया करावी त्यांच्यावरअंगणात दाणे शिंपडूनीपाणीही ठेवावे छतावर जसं त्यांना जीव आहेतसचं आपलं समजुनी करावी मदतजणू आपल्या

ज्ञानाची शिदोरी आत्मसात करावीज्ञानाची शिदोरीगुरुंच्या आधारेविद्या मिळे खरी पहिले व दुसरे गुरूआई आणि शिक्षकअशिक्षित राहुनीनका बनू गुलामांचे भक्षक विविध लेखांतून मिळतोकायमस्वरूपी मार्गदर्शनसकारात्मक विचारकुविचाराने साफ होते मन नियमित वाचन , लेखननिस्वार्थ ते शिकवणंअनुभवाच्या सागरातजीवन आपलं घडणं सारासार विचार करूनीविद्येची गोडी लावावीज्ञानाची ती शिदोरीतुम्ही ग्रहण करावी शिका,संघटित व्हा,संघर्ष करामिळेल स्व : प्रयत्नांचे फळस्वप्नपूर्तीचे ध्येय गाठण्यासपंखात येईल तुमच्या

अग्रलेख काळ माझा असो वा तुझा.. खेळणे एक होते भार माझा असो कि तुझा हुंकार नेक होते.. आता म्हणे तु, मोठा माणूस झाला मागे पुढे तुझ्या, चेहरे कित्येक होते शेतकऱ्यांच्या पिलांना नसतो दिवाळी दसरा.. त्याच्या घामाच्या थेंबा वर जगले प्रत्येक् होते.. का म्हणून आले, माणसे मेणबत्या घेऊन.. ओढणी सरकली म्हणून हसले, ते हेच लोक होते..

माझं कोकण दऱ्याखोऱ्यातून माझ्या कोकणाची वाटमला आस लावते माझ्या कोकणी भाषेची फणसासारखे मधुर अपुल्या माणसाचे मनदूर जाता कोकणासाठी भरलेले डोळे पाणावती कोकणात माझ्या विस्तीर्ण सागरमौज वाटे पहाण्यास मासोळ्या चे सूर लालबुंद या मातीत तांदूळ वरीचे पिकेकोकणचा हापूस आंबा अवघे जग जिंके करवंद,जांभूळ,काजू अपुला कोकणी मेवानिसर्गाने तर दिलाय जणू अनमोल ठेवा          

काय छान दिसता … अहो,तुम्ही काय छान दिसताफक्त पगार कमी आहेनाहीतर तुम्हीही रुबाबदारदिसला असता ।।आमचेही एक घर आहेपत्नी आहे, मुले आहेतत्यांचे कपडे आहे, दवाखाना आहेआमची जबाबदारीही तशीच आहेकामात काम कायतर क्लास फोर अधीक्षक हायनौकरी आमची डौलातपण पाय आहे खोलातआणि तरीही,अहो,तुम्ही काय छान दिसतापण फक्त पगार थोडा कमी हायनाहीतर तुम्हीही रुबाबदारदिसला असता ।। आमच्याही घरात तेचभांड्याला

सूर्यपुत्र कर्ण सूर्यपुत्र असून हीअंधारात वाढला होताकुंतीच्या चुकीमुळे तोसूतपुत्र बनला होता कुंती पुत्र असून हिभाग्याचा कर्मवीर होताधर्मी असून ही तोसाथ अधर्माची देत होता कवच कुंडल असून हीसूर्या सारखा चमकत होतादुर्योधनंचा मित्र असून तोपांडवांचा मोठा भाऊ होता. सत्याचा साथीदार तोहृदयाचा दानवीर होताकवच कुंडल दान करूनदानवीर तो बनला होता सूर्याचे तेज असुनीराग अग्नी समान होताधनुर्विद्या मध्ये पारंगत

नववधू आज पिवळ्या हळदीनेदेह माझे माखले होतेतुझ्या उष्ट्या हळदीनेतन माझे मोहरले होतेतुझ्या नावाचा हिरवा चुडासाज शृंगार ही केले होतेगाठ बांधुनी मी पदराचीसप्तपदीचे फेरे घेत होतेआज तुझ्या नावाचे सजनालालाटी कुंकू लावून घेतेमंगळसूत्र हे सौभाग्याचेसदैव हृदयाशी मी बाळगतेहात माझा देऊनी तुझीयाकन्यादान आई बाप करितेतुझ्याचसाठी मी रे सख्यासर्व पाठी सोडून येतेआता तुझ्याशीच माझेसाता जन्माचे नाते जोडतेहात तुझा घेऊनी

मैत्रीण अशी असते ना गोरी ना कळी आहेमनाने ती सुंदर दिसातेदूर जरी ती राहतेसदा सर्वकाळ हृदयात वसते चुकले जरी मी वाटअचूक वाट ति दाखवतेजरी संसारात रमलो तरीसदा आठवण काढत असते अंधारात हरवले तरीउजेडात मात्र ति आणतेअपयशातून ही मलायशाची वाट मात्र ति दाखवते थकलेल्या चेहऱ्यालातेज नवे ति देतेदुनियेच्या या गर्दीतहीहात माझा कधी ना सोडते यशाचे शिखर

मन मारून आपण जगावं आपलच दुःख आपणच लपवावचेहरा कायम हसरा ठेवावंआपल्याच माणसांशी मजेत बोलावंहसत खेळत आपण जगावंमन मारून आपण जगावं संकटे कटी ही यावंसामोर आपणच जावंजखमा झाल्या कितीहीफुंकर मात्र आपण मारावमन मारून आपण जगावं मनावरच्या जखमांना झाकाववेदना आतून झाल्या कितीहीकुणाला मात्र दिसत नसावंज्याच्या वेदना त्यालाच कळावमन मारून आपण जगावं डोळ्यातील आसवे लपवावंआतून मात्र रडत जावंवरून

फुलांची शिकवण कष्टाचा त्रास होतो म्हणूनगुलाबासारखे येता जाताहसवायचे असतेस्वतःचा मोठेपणासांगायचे नसते मोगाऱ्यापरी सद्गुणांचासुगंध पसरवायचे असतेरुसून कधी बसायचे नसतेसदाफुली सारखं हसवायचे असतेअंधाराला घाबरायचे नसते रातराणी सारखे काळोखातफुलायचे असतेकितीही संकटे आली तरीचिखलात रुतून बसायच नसतेसंकटाला बुडवूनकमलरुपी फुलायचे असते.                              मेघा शहा

पुस्तक ज्ञानप्रभेला विद्वानांशी जोडत गेली पुस्तकेअज्ञानाच्या अंधाराला कापत गेली पुस्तके नैराश्याने भरकटलेल्या बालमनांच्या अंतरीआशादायी यशोमालिका गुंफत गेली पुस्तके वैफल्याच्या दुष्काळाने विस्कटलेल्या मस्तकीसाफल्याचे शब्दबियाणे पेरत गेली पुस्तके शास्त्रज्ञांच्या संकल्पांना देत यशस्वी भरारीआभाळाची रंगसंगती सांगत गेली पुस्तके लेखनीतल्या शब्दफुलांना पोटात सदा घेतलेवात्सल्याने जीव तयांना लावत गेली पुस्तके वाचनालयी विभिन्न धर्मी भव्य पुस्तकी भावकीएकात्मतेची सार्थ शृंखला माळत गेली

राधा अंतरीचे विश्व सगळे पांगळे उरलेमोरपंखी स्वप्न नयनी आंधळे उरले वृत्तपत्रे सर्व जागी व्यापले दिवसासांजवेळी जीर्ण सारे चोथळे उरले विस्तवांनी झोपड्यांना भोगले रात्रीप्रातवेळी नग्न देही सापळे उरले विकृतांनी आमराई तोडली हिरवीरिक्त जागी चावणारे मुंगळे उरले शब्दप्रेमी लेखकाची लेखनी तुटलीकाळजावर अक्षरांचे सोहळे उरले दुग्धदाती गाय जेव्हा मारली गेलीमायमागे मूक वासरु कोवळे उरले पुण्यकर्मी पर्व ‘देवा’ लोपले

वृत्त-मंजूघोषा माय नारी तू जगाची द्वार आहेमानवाच्या जीवनाचे सार आहे तूच आई,तूच भगिनी,तूच कन्यावीट आम्ही तू घराचा पार आहे भार सोसत जन्म देते लेकरांनाफार मोठा हा तुझा उपकार आहे जोडते माहेर सारे सासराशीतू मनाची खूप निर्मळ धार आहे पुज्य देवी वंदितो हा ‘देवदत्ता’आमची तू आदिशक्ती नार आहे देवदत्त बोरसे

नाते तुझे माझे नाते तुझे माझेमैत्रीच्या पलीकडलेकोणी ना समजलेमैत्री पेक्षा जास्त ते जपले नाते तुझे माझेकधी ना तुटायचेजग जरी आले आडवेत्याला ही सामोरे जायचे नाते तुझे माझेअसे काही जपलेलेकराला जशीआई सांभाळे नाते तुझे माझेगोड गुलाबी गलातलेनिरागस अन् निष्पाप हसूबालपण जणू फुलातले नाते तुझे माझेजगाच्या पलीकडचेशब्दात न सांगता येणारेअसे नात्यांच्या पलीकडचे नाते तुझे माझेजीवाला जीव देणारेएकमेकांचे

एकदा प्रेम करूया प्रेमाच्या रंगात रंगून जाऊ याचल रे सख्या एकदा प्रेम करू याविसरून जाऊया दुनियेलाहातात हात घेऊन फिरुयाविचार ना कोणाचा करूयाचल रे सख्या एकदा प्रेम करू या पंख लावुनी पाठीशीआकाशी झेप घेऊ यापक्षी सवे मुक्त फिरू याचल रे सख्या एकदा प्रेम करू या मत्स्य बनुनी कधी तरीसागर तली जाऊ यास्वच्छंद पणे पाण्यात त्यांच्या सवे

आपणच असतो आपले आपणच असतो आपलेअगदी अखेरपर्यंतनुसतं म्हणायचं असतंआपलं – आपलं संपेर्यंत आपणच असतं चिंतायचआपल्यासाठी शुभंकरआपणच आपल्या जखमांवरघालायची असते फुंकर आपणच करावयाची असतातदारे बंद अमावस्येलाअंधारातून घालावयाची असतेसाद आपणच पहाट परीला आपणच असत विसरायचंनत दृष्टांच्या शापांनाआपणच शोधायचं असतसुरातून, फुलातून याथोपटणाऱ्या चांदण्यांना आपणच असतो आपल्यारोख नरकाचे गुन्हेगारक्षण-क्षण फुलवणारे आपणचआपल्या सुख स्वर्गाचे कारागीर आपणच असतो आपल्याआजन्म अपयाशाचे आकारआपणच

अखेरचा श्वास भावनांच्या हिंदोळ्यावर मन हेलकावे घेते जाऊ नको रे दूर पाखरा मन दाटून येते तुजसाठी सारा जन्म वाहिला  दिसेनासे तू तर जीव कासावीस झाला तुझ्या नयनांनी पाहिली मी माझी स्वप्ने ऐकून तुझी यशोगाथा सुंदर झाले हे जगणे घेऊन पंखात बळ, घे तू आकाशी झेप परतुनी ये रे पाखरा तूच आधार एक तुझ्या आठवणीने कंठ

निसर्ग कळणार नाही मैत्री तशी आहे दोघांचीसांभाळणार कोणी नाहीओरबडतोय नुसता निसर्गालाहे मात्र सुधारणार नाहीतर निसर्ग कळणार नाही सौंदर्य मात्र निसर्गाचंकधी पहिलच नाहीनिसर्गाला अनभवूनकधी घेतलाच नाहीतर निसर्ग कळणार नाही डोंगर वस्तीत हेकधी राहिलेच नाहीझाडे – वेलींच्या गर्दीतकधी फिरलेच नाहीतर निसर्ग कळणार नाही इथल्या शुध्द हवेलाअंगणी येऊ दिलं नाहीनिसर्गाच्या पावसाच्यागडद धुक्यात भिजला नाहीतर निसर्ग कळणार नाही वडाच्या

आयुष्याचे कोडे आयुष्याचे कोडे कधीकोणास सुटले नाहीखेळखेळतो कोण अजबहे कधीच कळले नाही घेऊ कोणा जवळचे मी सर्वदेऊन जाई मी कोणालाचोरांनाही देव पावतोपण त्यांना कधीच पचले नाही समय कठीण कोणासाठीतर सोपे जाई कोणासचिखलातले कमल कधीबागेत फुलतच नाही गरीबा घरी सुखात नांदेश्रीमंती खाई कोणालाचिंतेला हरेल असेअसले वैभव कुठले नाही सुखासुखी ही मरण पावतेजर्जर खोटे वरतीकुणास मिळते हवे

बाप बाबा मी दिलेला तुला, आवाज आतला होता..आता कुठे हा समतेचा, फुलोर दाटला होता.. पाणी आटले डोळ्यातले, तुझी आठवण येताना,जयंतीला बा भीमा,जनसागर लोटला होता.. भीमा तुझ्या मताचीआता हजार लोक झाली,अजूनही आपसातलासंवाद मिटला होता.. केवढी ही गर्दीभीमराया दर्शना तुझ्याप्रत्येक हृदयाततुझा चेहरा जपला होता.. थोडी खीर चाखलीसुजाताची त्याने,नेमका तिथेच जगालाबुध्द भेटला होता..

आणाभाका दिला जेव्हा आपल्याच माणसाने, विश्वासाला धोकाकशाची प्रेम दिवाळी अन कशाच्या आणाभाका.. कितीही सांगा पटवूनी, मी हिरवा ना भगवा झेंडा..घ्यायचे नसते समजून तेव्हा आपल्याच दिसतात चुका.. उखाण्यात नाव घेता घेता, ती दुसऱ्याची झाली,तिला भेटला ताजमहाल अन् मला गवसला नाका.. इथे उन्हाने होळी होळी होते वावरात तान्हुल्याची,त्यांना आमच्या झोपडीत दिसतो, सुंदरसा झरोका… विरहाचे संगीत सजते, रात्री

चंद्र असे प्रत्येकाचा आकाशातील तो गोळापाहती नजरा त्या सोळाचष्मा लावुनी कुणी पाहतीकाढे अर्थ अनेक वेळा लहानपणी ती छोट्यांचीत्यांचा असे चांदोमामाघास मुखी भरवतानायेई आईच्या तो कामा पुस्तक हाती घेतानापाहे पचांग कुणीतरीसण वार त्यावर विसंबूनीअसे केवळ त्याच्यावरी प्रेमी युगालांचा तो लाडकागाणे जेंव्हा गुणगुणतोदेण्यासाठी तो नजराणातोडून आणीन म्हणतो शास्त्रज्ञांची कथा न्यारीकरतील केंव्हा तिथे स्वारीपाय जेंव्हा ठेवतील तिथेमाहिती गोळा

माझा विठू सावळा तुझ्या मंदिरात कधी मी आले नव्हते ….पणंमाझ्या हृदयाला मी हरी मंदिरबनवले होते …..विठ्ठल विठ्ठलतुला मनात पुजतांना काहीन मागता मस्तक झुकविले होतेहेच सर्वांना शिकविले होते ….विठ्ठल विठ्ठलतुझ्या मंदिरात प्रवेश करतानादोन कर जोडले होते …पणंमाझ्या हरी मंदिरात मीटाळ मृदंग वाजविले होते …..विठ्ठल विठ्ठलतुझ्या भक्तीचा झरावाहत होता माझ्या हृदयातम्हणूनच हरवले होते मीतुझ्या भजनात ……विठ्ठल विठ्ठलतुझा

एकदा तरी येऊन जा सुंदर किरणांच्या मध्येएखादा किरण बनून जा।आरश्यात माझ्या दृष्टी साठीएकदा तरी डोकावून जा।कोलगेट शोधून ब्रश शोधतोयपेष्ट ब्रश वर देऊन जा।ओले तोंड पुसण्यासजरा टॉवेल तरी ठेवून जा।चहा पिणे सोडले कधीचेजरा दूध तापवून जा।तुला हवा असेलच थोडा तरदोघांचा पटकन ठेवून जा।नास्ता अर.. कसलं कायवाटलं तू येशील येऊन जा।थोडे पोहे भिजवून प्लेट मध्येचमचा ही ठेवून

साजना साजनावाटेवरी पाऊल तुझे पडेना,प्रिये…नभात ह्या पाणी शोध ना सूर्यास्त झाला थकुनी कधीचा,पक्षी उडाले रस्ता घराचा,अंधारात मजला तू दिसेना .प्रिये…मनात या भीती भावना .साजना गिरीराज सारे गगनी उडाले,सागर सारे थकूनी जळाले.पाण्यावरी मजला तू दिसे ना प्रिये…आसवे गाली झेलना साजना                           प्रकाश बडगुजर 

चिमणी चिऊ ताई तू अंगणात यायचीआई तुला दाणे टाकायची…इवल्याश्या चोचीत दाना घेऊन तू निघून जायची…एकदा तू अशीच अंगणातून निघून गेली…कळत नाही आहे, तू हरवली,की आम्ही तुला गमावलं..खरंच चिऊताई आम्ही काय कमावलं…आम्ही तुलाच नाही तर आईला सुद्धा गमावलं..आता तिच्या डोळ्यांनी दिसत नाही… फक्त डोळे पाणावतात…जागतिक चिमणी दिवसाला आम्ही तुझी आठवण काढत असतो  तुझा खोपा तुझी पिल्ल,आता

यश मिळो तुजला विमानाच्या पंखासारखा   नभात घे भरारी यश तुला मिळोनी नजर ठेव वाटेवरी पाय घट्ट रोवून चढ तू शिखरावरी तोल न जाऊ देता चाल आपल्या वाटेवरी भिऊ नकोस कधी आहेत हात मोठ्यांचे पाठीवरी यशाचा सुगंध पसरव सगळ्या जगावरी वाजू दे डंका तुझा या सगळ्या देशावरी यश हे तुजला मिळो                            मेघा शाह

मैत्रीच्या पलीकडे हृदयात माझ्या वाकून बघ एकदा दुसरे कोणी नाही सख्या तुझ्या शिवाय मी दुसऱ्यावर जीव लावीन रे कसा संदेह तरी तू माझ्यावर घेतलास तरी कसा तुझ्या विना जीवनात माझ्या दुसरा कोणी ही नाही रे असा वाट बघते तुझी येण्याची माझ्या अश्रूंनी रस्ता सुकला जसा नाते आपले मैत्रीच्या पलीकडचे आता तरी परतुनी घरा येशील का

असं एक नात असावं आयुष्यात एक नात असावं दिसण्यावर नाही तर मनावर प्रेम करणार जगाला दाखवण्यासाठी नाही तर दोघात जग निर्माण करणार भांडणं झाल तरी साथ नाही सोडणार मनापासून काळजी करणार एक उदास असताना दुसऱ्याने न सांगताच ओळखणार डोळ्यात न दिसणार पाणी मनातल्या मनात अलगद टिपणार अस आयुष्यात एक नात असावं                                               मेघा शाह

मैत्री अशी असावी मैत्री असावी आरशासारखी निखळ सत्याच प्रतिबिंब दाखवणारी सुखात सुख वाढवणारी मायेचे छत्र धरणारी दुःख कमी करणारी योग्य दिशा दाखवणारी घादोघडी सावरून घेणारी हास्याचे कारंजे फुलवनारी भक्कमआधार देणारी निरागस, प्रांजळ अन निस्वार्थी नसा नसात भिनणारी हवी हवीशी वाटणारी अशी असावी आपली मैत्री                                         मेघा शाह

मैत्री एक नातं न संपणारे,एखादे स्वप्न असावेत न बोलता ऐकू येणारे असे शब्द असावेत ग्रिष्मातला पाऊस पडावे असे ढग असावेत न मागता साथ देणारे असे मित्र असावेत मैत्री भावनांची शान तरी कधी उसळती लाट अनेक  हृदयाना साधणारी जणू एक वहिवाट मत्री असावी शिशिरतल्या धुक्यासारखी दाट तीच असते दोन जीवांना बांधलेली नाजूक रेशीम गाठ                                                       मेघा शाह

हरवल्या पायवाटा जेव्हा नव्हत्या इंधन गाड्या तेव्हा गांव जरी खेडे होता पायाखालच्या पायवाटेला लाल तांबडा रंग होता वार्‍यासोबत झुलत्या झाडांना मातीचा गंध होता सापशिडी वळणाच्या झाडी, झुडपातील कांटाकुट्यातील पायवाटा तुडवण्यात आनंद होता साकवारुन मिरवतांना खळखळणारे ओढे ओढ्यातल्या गारगोट्या खेकडे,चिंबोऱ्या निरखतांना कोस,मैलांचा शीण जात होता सड्यावरील कडे कड्यावरील करवंदे करवंदांची झुडुपे वारूसंगे हेलावणारे काळे निळे झुपके

जुळून आल्या वाटा चुकून जुळून आल्या तुझ्या माझ्या वाटा फुटून एक झाल्या जणू काही लाटा शुभ्र काहीसे पानाआडून मोहरलेले पुन्हा आयुष्याच्या सुंदर झाल्या  पुसटलेल्या खुणा दरवळते ना फुल तरीही जरी टोचला काटा चुकून आले होते मना जोगते गाणे श्वासा इतके सहज झाले स्वप्नी येणे जाणे भिरभिरणारी लकेर सांगे आशय नाही खोटा फुलवित अशा स्वप्नांचे ही

कोरोनातले मरण हरवलीय कवीता, भिक मागतांना कुठं दिसते कां खळगी भरायला पोटाची, शरीर विकायला बसते कां कसरत करीत, दोरी उड्या मारणारी, ढोल बडवीत, पदराने घाम पुशीत, गर्दीत शिरुन. दे माय पोटासाठी म्हणत, पदर पसरीत, आता गर्दीत, घुसते कां पाटे गेले मिक्सर आले, पाटेवाल्यांचे दगड झाले, अर्धनग्न देह घेऊन, खळगी पोटाची भरण्यासाठी, अड्ड्यावर ती बसते कां?.

साथ तुझी जीवनात साथ तुझी महत्वाची खूप असते जग जाहीर करून ती सांगायची नसते सगळ्यांच्या आधी आपण समजून घ्यायचे असते अर्ध्यावर मात्र सोडून असे जायचे नसते प्रेम केले आहेस तर असे झिडकारायचे नसते घरदार सोडून आले तझ्याकडे उघड्यावर टाकून जायचे नसते प्रसंगाला हिमतीने सामोरे जाऊन सत्य परस्थितीला डावलायचे नसते यालाच तर प्रेम म्हणायचे असते                                                 मेघा

सांग कधी बोलायचं सांग कधी बोलायचं वाऱ्यावरी डोलायच मन मोकळं होण्यासाठी मौन कधी तोडायच एक पाखरु येऊन गेलं, मला गाणं देऊन गेलं येतो म्हंटल आल नाही,तुझ्या सारखच त्यानं केलं आत गाणं घुसमटलय, सांग कधी बोलायचं किती हका देऊन झाल्या,काळजाच्या पार गेल्या मौनाचे हे वार झेलीत डोळ्यांमधल्या धार झाल्या हट्टी तार कळजामधली तिला कधी छेडायच सांग

बंधने स्वतःलाच घातलेली सारी बंधने आज स्वतःच तोडू म्हणते मनास जिवंत ठेवण्यासाठी भावनांचा ओलावा देवू म्हणते आजवर गमावले त्याचे हिशेब मांडू म्हणते चुकलेल्या जिवनांचे गणित पुन्हा सोडवू म्हणते कोंडून ठेवलेल्या प्रत्येक ईच्छां वाऱ्यापरी वाहू पाहते समाजाला घाबरून खूपदा त्यालाच घाबरवू म्हणते हिरमुसलेल्या मनाला जगण्याचे बळ द्यावे म्हणते सऱ्यांच्या मुलाहिजा राखत स्वतःलाच स्वतः भेटू म्हणते आसुसलेल्या

प्रेम नाही नाही म्हणत प्रेम कधी घडत जीवनाच्या अनामिक वाटेतूनी जन्म ते घेत दोन अनोळखी व्यक्तींचे ऋणानुबंध ते जोडत एकमेकांच्या मनात प्रीतीचा धागा ते विणत मनातल्या भावकळ्या उमालयला जागा ते देत सहिष्णुतेची दोन फुले ते गुंफत परस्परांच्या भावना ते ओळखत एकमेकांच्या डोळ्यात स्वप्नंमय दुनिया ते पाहत काहींचं प्रेम अबोल असतं अन् सांगायचं ते राहूनच जात

ओरबाडले गाणे आता काही उरेलच अशी आशा राहिली नाही.. टिमटिमणाऱ्या काजव्यांना अंधाराची किंमत कळली नाही.. उधाण दिवस होते बहरायच्या रात्री.. पावसाचा काळ होता डोक्यावर् प्रेमाची छत्री.. एक दिवस पावसासोबत खिडकीत चहा पित असताना.. छातीशी पुस्तके कवटाळत दिसली धावत जाताना.. तशीच एक् वीज काळजात धडकली.. अशीच का जाणार ती हृदयाच्या कँमेऱ्यात अडकली.. आता सुरू झाला माझा

हरवत चाललेल्या भावना हेमंत हसतो, हरवतो, कमालीच्या आनंदाला स्पर्श करतो तेव्हा त्याच्या आयुष्याला स्थिर, पण चैतन्याच्या गतिरोधकामुळे लोकांच्या भावविश्वात प्रचंड वेगाने उड्या मारीत असतो… पण एके दिवशी अचानक डोळ्यांनसमोर अंधार दाटतो, कंठ आवळतो, हृदयाला कुणी गोष्टींमधली क्रुर राणी फाशीचा फर्मान काढते दुसर्‍या क्षणाला मेंदुचा गोळा होतो, डोळ्यांचे काचा होतात… ग्लानि येऊन हेमंत नावाचं अस्तित्व धाडकन

संसार माझा संसाराचा गाडा रेटता रेटता हे विसरूनच गेले की आपलं कोण आणि परक कोण तू आहेस परक्याची धन आई बाबा म्हणती मजला परक्या घरची लेक म्हणुनी बोलती सासरची मजला हक्काचे घे कोणते कोणी सांगेल का मजला आत्याचारतूनी या सुटका करेल का मजला सास भी कभी बहू थी हे कोणी समजावेल का तिजला न्याय कोणी

हरकत नाही काट्यावरी येतो काटा, वेळ ही सरकत नाही .. कित्येकदा नशीब छळते, तरी माझी हरकत नाही.. उन्मळून पडते इथे, नाते प्रियजनाचे, ऑनलाईन राहिल्या विना, कुणालाही करमत नाही.. ती पहाटे कातर डोळ्यांनी, दुसऱ्याच्या गाडीतुनी, अन् समजावते मनाला, आता मला ओळखत नाही.. लोकशाहीच आता म्हणे, गुदमरून मेली, संसदेचे शहाणपण, पुढाऱ्यात झिरपत नाही.. केवढी ही गर्दी इथे,

भडवे जगात जगावं किती व लपवावं किती हे समाज का ठरवतो… अहंभाव असावा समाजात… पण त्याचा चटका आताच्या किंवा पुढच्या पिढीच्या नैतिकतेला व निर्मळतेला कशाला? प्रेम कुणासोबत आणि अर्धांगिनी किंवा पति कुणी वेगळचं… वाह रे अब्रु… अब्रु वाचवण्यासाठी तुमच्या अपत्यांच्या अब्रुची निलामी कशाला? जग बदलतयं म्हणून आस्था का म्हणून बदलावी! तुमच्या कोर्परेट जगात… “Be practical”

क्षण ओंजळीतले झाले गगन वेडे गुंतले निळाईत निळा रंग त्याचा उमटला वाहत्या जळात पहाटेच्या धुक्याने  सोडल्या पाऊल खुणा चिंब झाली पाने फुले हिरवळल्या वृक्षवेली हिरवळले मन मती गुंग झाली प्रातःकाळी धरीत्री हरकून गेली         मधुकर भिवा जाधव

तुही याद आल्या वरी टीप टीप ही डोयाची.. तूही याद आल्यावरी.. तय हाता मंदी जीव, त्याची तुह्या पास दोरी.. भेदरल्या कायजाचा पुन्हा पुन्हा थरकाप.. मन टीचल तरी ही सदा तूहा नाम जप.. अशी खुणावते वेडी सखे तुही पायवाट.. बघ भरोनिया आला, हृदयाचा काठ काठ.. जात तूही ग एगळी माह्या कासावीस जीव.. रान तापलंया सारं जणू

बिघडले कुठे कुठे बिघडलं एकदा म्हंटल नेशील का रे फिरायला रोज रोज घरची कामे करून जीव लागतो थकायला माहेर सोडून सासरची शिकले नाती जोडायला सर्व सण आणि चालीरीती जपायला कुठे बिघडलं हट्ट केला पार्टनर हवा समजून घ्यायला आणि समजून सांगायला रांधा वधा उष्टी काढा जीव जाई थकून भागून एकदा तरी त्याने पुसावं येतेस का थोडा

आणि काय हवं सुरू झाले राजा अन राणीचे राज्य सुख निरंतर हा घटक अविभाज्य नवीन नावलाईचा सारा हा खेळ सुख आणि दुःखाचा जमवूया छान मेळ विणूया आपण, आपल्या नात्याची घट्ट अशी वीण धागा असेल पक्का, तर नाही होणार ती क्षीण तुझ्या माझ्यात गुंफले अनोखे हे रेशीम बंध दरवळू लागतो चोहीकडे आपल्याच नात्याचा गंध एकमेकांसमवेत राहुनि

शहरात रमेना मन शहरात रमेना मन येई गावची आठवण नजरेत वाहती नदी काठावर हिरव्या झाडी ग्रीष्माने तापल्या गवताची सोनेरी झाली कात हळुवार झुळुक येता वाऱ्याची वाहते सोने होई भास सरला अंधार झाली प्रभात तरीही सरेना रातकिड्यांची किरकीर्र शेजारी वाहे नदी झुळझुळ मिसळीत त्या सुरातसूर ऐकता गान कोकीळेचे मनास येई उभारी वृक्ष न्याहाळी पडछाया विसरून दुनियादारी

कविता अशी असावी अशी ती कविता असावी पोटातून ती निघावी रचून ती हृदयात व्हावी साठा करुनी मेंदूत ठेवावी सरस्वतीची कृपा व्हावी गोड वाणीवर ती यावी शब्द रुपी ती बाहेर पडावी लेखणीतून ती कागदावर यावी हृदयाला हृदयाशी जोडता यावी भावनांच्या हिंदोळ्यावर झुलणारी असावी……. कोणाची तरी भुक असावी कोणाची तृष्णा असावी गरिबांची असावी अन् श्रीमंतांची असावी लहान

खिडकी एक झुळूक सुगंधाची जेथून येई अलवार कप्पा आठवणींचा उलगडी, जी हळुवार जी देते, जगण्याची आशा बोलती, स्वप्नांचीचं भाषा अशी जागा, जेथे व्हावे निवांत मनात रुंजी घालतात, विचार शांत मिळे इथेच क्षणभर विश्रांती आनंद मिळे, येथे दिवसांती आपल्याच आपल्याशी संवाद घडतो मळभ दूर होऊन, गत जीवनाला जोडतो एकांतात विनते, अनंत प्रेमाचे धागे रोजची धावपळ, सोडून

ऋतु तु असेच मला नेहमी टाळायचे.. किती श्रावण आम्ही खरे पाळायचे.. घेतली उशीने कुस बदलूनी ऋतू विरहाचे, कधी सांग बदलायचे… श्वास कोंडला सखे तुझ्या सावलीत माझा आणखी किती मी पुढे सरकायचे.. कोवळ्या वादळाने पेरल्या जखमा अंगभर.. आणखी कितीदा सांग वार झेलायचे… सांभाळली सखे आयुष्याने कुरतडलेली पाने, हृदयाला कुठवर आता जाळायचे.. सुकल्या म्हणे तांबूस डोळ्याच्या विहिरी,

जगणार कशी मखमली हिरवळीवर चालत मी  होते पायाखाली दव बिंदू तुडवीत मी होते सुंदर हिरवळ ती माझ्याशी बोलत होती सांग सखे उदास का तू असे विचारत होती तुला सांगुन तरी काय करणार तरी तू काय पायातल्या दव बिंदू सारखे मला तुडवित होते डोळ्यातील अश्रू जाणार नव्हते आठवणीने डोळ्यातील अश्रू कोणी पुसणार नव्हते सोबत माझ्या कोणी

आई आई असे पर्यंत बिलगून घ्या तिच्या कुशीत ती गेल्या नंतर फक्त  भास होतील रडाव लागत तोंड लपवून आपल्या प्रक्तांनाच्या उशीत वडील आहेत तो पर्यंत मिरवून घ्या स्वतः ला अस जगा जग जिंकल्याचा आव सिंकंदराला ते गेल्या नंतर त्यांची आठवण येते प्रत्येक क्षणाला अन् बघत बसावे लागते फोटोच्या फ्रेमला अपेक्षा नसते काही त्या दोघांचीही तुमच्याकडून

तुझेच हे वेड तुझी गालावरची गोड खळी घेरून धरते मला तुझी अदा दिवाना करते मला गुन्हेगार होतो मी तुझ्या त्या अदांचा, साक्षीदार सुद्धा कोणी नसत, त्या अदांमधून बाहेर काढताना…..                                                     

हे धुंद चांदणे नभी उगवला चंद्र असा निषेचा रंग निळा जसा झाडांची पानेही निजली निद्रेच्या गर्तेतेत अवनी भिजली सारा माहोल वाटे शांत शीतल छायेत रात्रीची उजळली कांत नयन, नायनांशी येऊन जडले मिठीत येण्यास दिन तन भिडले काहूर दाटून आले तिच्या मनी जणू, धरती शहारली भेटीस गगनी श्वासांचा अनोखा दरवळे वास प्रणय रंगानी मोहरीला क्षण खास

मलाही कोणी समजून घ्या सर्वांच्या मनाचा मीच का विचार करायचा माझ्या मनाचा कुणीतरी विचार करून बघा सर्वांसाठी मीच का तडजोड करायची माझ्यासाठी कुणीतरी तडजोड करून बघा सर्व नाती मीच का निभावून न्यायची माझ्यासाठी कुणीतरी निभावून बघा सर्वांसाठी माझा आनंद का पणाला लावायचा माझ्यासाठी कुणीतरी आनंद पणाला लावून बघा सर्वाँना आनंदाने हक्क आहे जगायचा या जीवाला

गावाकडे आता आता गड्या गावाकडे तश्शी मज्जाच राहीली नाही, कारण गांवाकडे काही गांवच राहिला नाही. आरवणाऱ्या कोंबड्या पेक्षां, मोबाईलचा टोन आहे. आरवणारा कोंबडा, सुस्त आणि मौन आहे. पहाटे उठणारा भैरू, आतां झोपूनच उठतोय. जात्यावरलं गाणं,  चक्कीमध्ये कुटतंय. गावामधे गुरं नाही, गुरांच शेण नाही. सडा सारवण करणाऱ्या हातांना, शेणाचा गंध नाही. माणसं बदलली, जनावरं बदलली, बदलले

स्वप्न आयुष्याचे उराशी बळगुनी स्वप्न सारी होईल का कधी ती पूर्ती झाली मी कधी लहानाची मोठी स्वप्न ही तेव्हढीच राहिली बळ देऊनी या पंखांना पंखच कोणी छाटूनी दिली जाऊनी दुसऱ्या अंगणी होईल का माझी स्वप्न पूर्ती विचार करुन मन माझे भरुनी आले साथ ना म्हणूनी नाही मिळाले नयन माझे थकूनी गेले वाट ना मी कुणाची

मिठीतला स्वर्ग पण तुझ्यापासून दूर जाण्याची आता खूप भीती वाटते…. तुझ्या मिठीतच स्वर्ग आहे सारा असे क्षणोक्षणी जाणवते…. का कुणास ठाऊक ? पण तू जवळ नसतानाही असल्यासारखे वाटते…. होतात तुझे भास कधी कधी मीही गुंग होते …. बेधुंद वार्‍या (हवा) सारखी तुझ्यात मिसळून जाते…. पण का कुणास ठाऊक ? असे क्षणोक्षणी जाणवते.                                दिक्षा शिंदे.

बापाविना मोल नाही बापावीना आम्हा मोल नाही बापाविणा सौभाग्य आईला नाही बाप नाही तर विश्वात कोणी नाही बापविना पोरं झाली पोरके माहेर ही लेकीला झाले परके बापाचा आधार आता उरला नाही उघडे पडले घरदार अनेक काही बापासारखा आधार कोणाचा नाही बापाला पायदळी तुडवू नका कोणी बापसारखा पिता सारे विश्वात नाही जो ठेवेल किंमत बापाची जग

लावणी असं लाजुनी मजला, पाहू नका.. वटारं डोळं तुमचं दावू नका… मी हाय गुलाबी छडी घाला की हाताची घडी वाट पहा ना थोडी अन् राया तुम्ही, लावू नका ना कडी… तुमच्या डोळ्याचा इशारा मजला देऊ नका.. वटारं डोळं तुमचं, दावू नका… मैना मी लयी, साधी भोळी घाई घाईत तुमच्या अहो राया, घाई घाईत तुमच्या दारात

गुंतागुंतिचे जीवन गुंतागुंतीचे जीवन सारे नवीन काही त्यात नाही तुझ्या आठवणींशिवाय दिवस हा उगवतच नाही डोळे बंद केले तरी चेहरा हा तुझाच असतो आठवनिंमध्ये रमलेल्या माझ्या या मनाला तुझ्या शिवाय कशाचाही ठावं नसतो.                                                    दीक्षा महेश शिंदे

गावाकडे माझ्या गावाकडे माझ्या, “वहाळाला” पाणी असेल तिथं माझी आजी, कपडे धुतांना  दिसेल. आजोबा माझा, शेतावर गेलेला असेल. घोंगडीला “कुर्ल्या” बांधुन, परततांना दिसेल. मातीच्या माठात, कुळीथाची पीठी. भुर्रकून खातांना, खालून वाजे शिट्टी. आजीने ऐकून, हुंकार दिला. आजोबा माझा, मिशीत हसला. आजीचा हुंकार नी, आजोबांची  मिशी. मीही म्हातारा झालो, तरी विसरेना कशी? आज आली आठवण, जेव्हा

जखमा दिलदार मैतराने, जपली नाती म्हणून.. पाठीत वार केला, हृदयी ती होती म्हणून.. झाला असाही तर्क, डाव त्यानेच उधळला.. जाऊनिया मिळाली, त्यालाच ही छाती म्हणून.. वाद कोणताच नाही, ना रुसण्याचा पुरावा.. तो लाजला मिठीने, दिसला सुरा हाती म्हणून.. आत चंद्र पौर्णिमेचा, स्मित हास्य देत होता, बेफिकीर तो ही, होता काळोख राती म्हणून.. केलाच नाही गर्व,

माझं जगणं स्पर्धा करता स्वतःशी फार मी दमून गेले जग सारे बदलले मी स्वतःत रमून गेले उमेद नव्हती जगण्याची इच्छा माझी मारून गेली सगळ्या पासून दूर गेली एकटी जगण्याची वेळ आली राग ही केला त्याग ही केला जगणं अवघड झाले होते तलवारीला म्यान करुनी मरण सादर झाले होते आयुष्याच्या वाटेमधली काटेरी जागा ती मी नव्याने

लकिर उसवल्या काळजाची, सख्या आईची फिकीर.. बंद ओठामध्ये सदा तुझ्या नावाची लकीर.. केलं निरागस प्रेम, आता सांभाळते घर.. बघ हसते वरून आत काळा झाला उर.. किती मारल्यास हाका ऐकू आल्या वेशीवर.. तुझ्या आवाजाने सख्या, शहारा पेशिवर.. सदा उचकी लागावी असा आठवू नको रे.. भूतकाळाची वेदना, मनी साठवू नको रे.. चार दिवसाचं प्रेम उभ्या जलमी वेदना

भास तुझा भास होतो क्षणा क्षणाला जीव माझा लागतो पणाला तू आहेस का नाहीस हे ठाऊक नाही मजला तुझ्या आवाजाचा भास पडतो कानी तुझं नाव कोरल माझ्या मनी तुला शोधत असते नजर माझी सापडेल का प्रतिमा तुझी स्वप्नी तुझी दिसते मुरत चेहरा तुझं दिसतो पुसट स्वप्न माझे खरे कधी होईल भेट तुझी कधीतरी होईल एक

दूर देशाचा रावा वाट त्याची पाहता आला कंठाशी प्राण अभिमान, माझा तोच तोच माझी शान माझ्या स्वप्नांचे दीप त्याने मालवून टाकले स्पर्शासाठी आसुसलेले मन, आठवणींनी झाकले त्याच्या विरहाचा जणू सर्वत्र अंधार दाटला क्षणाक्षणांचा अनवट मोह उरात साठला कसे सांगू आता दुःखात मी जळते त्याच्याच स्वप्नांत माझे जगणे ढळते काहीच न सांगता तो निघून का गेला

तिला काही सांगायचंय कित्येक दिवसांचं साठलंय मन आतल्याआत गोठलंय सगळ्याच वाटा झाल्या बंद दरवळत नाही फुलांचा गंध आशेचा दिवा घेऊन फिरत आहे स्वतःच्या  भावनांना, फक्त मिरवत आहे प्रश्नच जणू वाटे आयुष्य संपूर्ण कितीही शोधले, तरीही काही उत्तरं अपूर्ण सुख शोधत आहे, तिचा प्रत्येक क्षण वाळवंटी विचारांनी, नशीब झाले रण मोहोर आयुष्याचा गळून पडला तिच्या वेदनांनी

तुझा स्पर्श रातराणी सांगत होती माझ्या त्या मनाला, चंद्र सुद्धा फिका आहे तुझ्या त्या देहाला तुझ्या स्पर्शाची जादू त्या चंद्राचा देखील नाही गोड तुझी भाषा त्या चंद्राला देखील कळणार नाही लाजला तो चंद्र, लपून गेल्या तारा, गगन सुद्धा स्वच्छ झाले तुझ्या त्या रूपाला                 दीक्षा महेश शिंदे